Kuźnia Niemca

...
(potem zostanie opisana.)

Przed kuźnią rozległo się kilka, niesłyszalnych stuknięć niewielkich obcasów u butów pewnego osobnika. Później zaledwie cichy szmer, nieco szumu i dzwoneczek u drzwi kuźni, który dopiero swym rozgłosem upewnił właściciela owego budynku o obecności drugiej osoby. Był niż mianowicie Holender. W całej swej okazałości. Ubrany co zwykle, z humorem tym, co zwykle. Mianowicie nie najlepszym. Przyszedł bowiem do kuzyna w pewnej sprawie. Mianowicie swojej broni. Cieńkich, choć długich wymiarów, srebrnej szpady. Nie zdawała się być ostatnio w dobrej kondycji. Z jakich to powodów? Thom- jej właściciel, nie był co do tego pewien. Widział w niej wiele niedociągnięć na jakie zwykle przymykał oko i starał się nie zauważać. Mimo to, teraz było z nią coś ewidentnie nie tak. Trzeba to sprawdzić. U kogo? Oczywiście Niemca. Jedynego, a zarazem najlepszego kowala, jakiego znał.
- Yo, Ludwig.

Ludwig stał z boku i kuł jakiś miecz. W pomieszczeniu słychać było uderzenia młotem o metal. Sam Ludwig był zgrzany, przez piec, w którym tańczyły płomienie ognia. Po chwili chłopak obejrzał ,,miecz", po czym przypalił go nieco. Znów wrócił do uderzeń.
Jednak usłyszał dzwonek, nad drzwiami do swojej kuźni. Przerwał pracę i spojrzał w tamtą stronę. Widząc, jak i słysząc Thomasa, uśmiechnął się. Ostudził kawał metalu, przypominający już w pewnym stopniu miecz. Zdjął z uszu słuchawki i skinął głową do Holendra.
-Witaj, Thom. Cóż Cię do mnie sprowadza, hm?-przymknął powieki, wpatrując się teraz w niego.
Odłożył na bok młot.

Nie oczekując długo odpowiedzi na swoją obecność, jak i przywitanie- zamknął za sobą drzwi. Cóż, Ludwig najwidoczniej go nie usłyszał. Zapewne przez hałas i skwierk panujący w pomieszczeniu. Odczuł go od razu. Ten bijący po skórze gorąc, unoszący się z pieca. Odetchnął głęboko i delikatnie poluźnił kołnierz. Zapamięta, aby w przyszłości nie odwiedzać kuźni w długim po kolana płaszczu.
Wzrokiem, dla zabicia czasu, zaczął wodzić w okół siebie. Wszystko, co dostrzegł opierało się na swego rodzaju schemacie. Kilka mieczy, toporów, sierpów i masa innych, nieznanych dotąd Holendrowi kształtów, wykutych w stali.
- Huh?- drgnął i obejrzał się na pytanie, jakie usłyszał, czując się nieco, jak wyrwany z zamyślenia. W jednej chwili- przywrócił się do porządku. Wyprostował i chrząknął na twarz przybierając poważne barwy, jakie zwykle prezentował.
- Szpada.- odpowiedział krótko, takową wyjmując zza pasa. - Coś mi z nią nie gra.-oświadczył.- Co? Tego nie wiem, a dopatrzenie w niej uszczerbku pozostawiam Tobie.

Ludwig obserwował teraz Thomasa, który wyglądał na zamyślonego. Przymknął powieki, czekając. Na co czekał? Rzecz jasna na to, aby chłopak się obudził z owego zamyślenia. Po chwili, słysząc po co ten przyszedł, Niemiec uniósł jedną brew ku górze. Poprawił włosy, które jeszcze przed chwilą kleiły mu się do czoła i podszedł do mężczyzny. Wziął szpadle oglądając ową z każdej strony. Nic nie zauważył. Złapał za rękojeść i zamachnął się. Również nic nie wyczuł, szpadla wydawała się dobrze wykonana, wszystko było z nią w porządku, jednak akurat w dłoni Niemca nie leżała najlepiej.
Ludwig spojrzał podejrzliwie na Holendra. Przymknął powieki i odetchnął, oddając w jego ręce broń, z którą ten przyszedł do Niemca.
-Thom... Ta szpadla jest bardzo dobra, nie ma żadnych uszczerbków. Jedynie rączkę może mieć niewygodną, ale to dla mnie. Skoro tak długo jej używasz, musi Ci taka odpowiadać.-przymknął powieki.
Coraz bardziej zastanawiało go, czy ten aby na pewno przyszedł do niego w tej sprawię. Beilschmidt podszedł do pieca, po czym wiadrem wody stojącym z boku, zgasił płomienie.

Uważnie przyjrzał się, jak i wysłuchał każdego, kolejnego słowa, jak i uwagi Niemca. ,,Ta szpadla jest bardzo dobra, nie ma żadnych uszczerbków.'' Otóż właśnie. Z bronią zielonookiego- wszystko grało. Rękojeść, jak i ostrze. Każde z nich ułożone idealnie. Doskonale wpasowane, i współgrające z drugim. Ludwig był doskonałym rzemieślnikiem. Dostrzegł to. Zobaczył to wtedy, kiedy blondyn, mimo przekonania o istnieniu uszczerbku- nie odnalazł go. Co więcej- wykluczył.
Na te myśl odpowiedział jedynie samemu sobie. Tyłem opierając się o jeden z masywnych blatów, a ręce krzyżując na piersi z zawadziackim, choć dyskretnym uśmiechem u ust.
,,Jedynie rączkę może mieć niewygodną, ale to dla mnie. Skoro tak długo jej używasz, musi Ci taka odpowiadać.'' Uzasadnienie tych słów było jednak proste. Zielonooki miał bowiem jedynie większe dłonie. Zapewne przez wzrost. Kilka centymetrów, jakimi górował nad chłopakiem.
- Dobrze.- zaczął z nieznanej kowalowi przyczyny zadowolony.- Jesteś lepszy, niż sądziłem.
Szabla stanowiła bowiem jedynie pretekst, aby ponownie zobaczyć Ludwiga.
- Stęskniłem się za Tobą...

Drgnął. Dostrzegł bowiem ten uśmieszek na twarzy Holendra. Było to dziwne, jednak Ludwig zdążył się już do takowych przyzwyczaić. Długo znał Thomasa, wystarczająco by wiedzieć, że takie uśmieszki na twarzy Holendra występują dość często, przynajmniej przy samym Niemcu.
-Lepszy niż sądziłeś? Miło słyszeć...-skwitował dość krótko.
Na dalsze słowa chłopaka lekko się zarumienił. Stęsknił się? Brzmiało to tak uroczo... Ludwig rozejrzał się dyskretnie i wbił spojrzenie w Holendra. Przymknął powieki i przekrzywił głowę nieco w bok, jakby się nad czymś zastanawiał.
-Też się stęskniłem.-przyznał w końcu.
Tak, było to prawdą. Ludwig niezwykle stęsknił się za Thomasem. Mimo to, nie było tego widać tak, jak było naprawdę. Nie podszedł jednak bliżej, chociaż dziwnie zaczęło go korcić aby podejść i przytulić Holendra.

-,,Też''?- zacytował, nieco złośliwie, na głos słowa chłopaka. Dobrze wiedział jak ten wstydzi się okazywania wszelakich uczuć w każdym, nawet najmniejszym tego stopniu. Doskonale zdawał sobie z owego faktu sprawę. Aż za dobrze.
Prychnął triumfalnie pod nosem. Odniósł zwycięstwo. Dla samego siebie i swoim zdaniem.
- Miło, że tak twierdzisz.- oznajmił w końcu, stopując na uśmiechu, jakiego i tak pokazał dziś stanowczo zbyt dużo.
- Nie myślałem, że mając tyle na głowie będziesz miał nieco czasu, aby za mną zatęsknić.- a mówiąc to, zaczął odpinać płaszcz. Dwa rzędy połyskujących, złotych guzików- poddało się, a ciężki materiał garderoby Holendra- zsunął się z jego ramion. Gorąc bowiem wciąż dawał mu się we znaki. Jak wytrzymywał to Ludwig? Siedząc, a co lepsze, pracując tu całymi dniami? Bóg wie, czy nie nocami? Zaczął się nad owym faktem zastanawiać, a nawet podziwiać Niemca.

Ludwig odetchnął głęboko. Zdecydowanie za ciepło. Zdawał się zacząć odczuwać to dopiero teraz. No ale cóż poradzić...? W sumie był przyzwyczajony do takiej temperatury i braku powietrza w pomieszczeniu. Podszedł do okna i otworzył je. Zamknął oczy. Zdecydowanie miał dość. Mimo to, należało dokończyć kucie miecza. Jednak Ludwig nie chciał zostawiać tak Thomasa. Podszedł do niego i zaczął wpatrywać w tego wyższego od siebie osobnika. Nagle, niezwykle niepewnie, podszedł bliżej i objął go. Zamknął oczy.
-Jednak mam na to czas...-wymamrotał.
Mimo to, prawie natychmiast puścił chłopaka i odsunął się o krok, czerwieniąc na policzkach. Nie do końca z zawstydzenia. Bardziej przez ukrop panujący w pomieszczeniu, mimo otwartego okna. Znów poprawił włosy, które zaczęły się nieco rozwalać. Spojrzał w bok.

Powoli zaczynał przyzwyczajać się do panującej w pomieszczeniu temperatury. Nie była przecież zła. Do wytrzymania. W kuźni Niemca bywał bowiem często. O ile można tak nazwać wpadanie od czasu do czasu, aby pod pretekstem dostrzeżenia jakiekolwiek usterki, móc pogadać z owym kowalem.
Westchnął cicho na te myśl. Na objecie ze strony chłopaka- nie zareagował wielce. Uśmiechnął się jedynie w podzięce za miły gest i usiadł w otwartym oknie, to tam mogąc liczyć na choć kilka chwil odpoczynku od ukropu.
- Ludwig.- zaczął, kręcąc głową.- Nie rób tak.- oświadczył, a wzrokiem wymownie wskazał na ludzi, spacerujących swobodnym, spacerowym krokiem za oknem. Z tego, co pamiętał- Niemiec wstydził się okazywania uczuć. Jakichkolwiek. Nawet najmniejszych. Czemu więc teraz się odważył? Może zapomniał o fakcie, że zawsze znaleźć się może osoba, która zobaczy to, czego nie powinna.

Zerknął na chłopaka, a potem za okno. Sporo ludzi przechadzało się ulicami, co ten dopiero zauważył. Zaczerwienił się do granic możliwości i skrzywił, wzrok kierując na zgaszony piec. Odetchnął głęboko i wytarł twarz dłonią. Rozejrzał się po pomieszczeniu i podszedł do pieca. Zaczął coś w nim grzebać.
-Wybacz...-mruknął jedynie.
Po chwili wziął do ręki niedokończony miecz, który robił jeszcze przed przyjściem tutaj Holendra. Zaczął go z uwagą oglądać.
-Jak Ci się wiedzie...?-zapytał nagle Thomasa, zajęty oglądaniem niedokończonego ostrza.